Chmiel – uprawa

Obecnie w Polsce są uprawiane głównie dwie odmiany chmielu: Lubelska i Nadwiślańska. Obie te odmiany otrzymano na drodze wegetatywnej. Szyszki odmiany Lubelskiej są bogatsze w a-kwasy niż odmiany Nadwiślańskiej. Ważną cechą odmian polskich jest wyjątkowo szlachetny i łagodny aromat, bardzo ceniony przez technologów. Chmiel średnio goryczkowy z przyjemnym aromatem jest zwykle poszukiwanym surowcem na rynkach zagranicznych.

Przemyśl browarniczy stawia postulaty pod adresem ,naukowców zajmujących się pracami związanymi z chmielem, ażeby doprowadzili do wyhodowania odmian chmielu zawierającego większą ilość α-kwasów goryczkowy. Chmiel taki nadaje się głównie do produkcji ekstraktów, które praktycznie są pozbawione olejku chmielowego.

Głównym rejonem uprawy chmielu w Polsce jest obszar województwa lubelskiego i zamojskiego. Zbiory chmielu z tego rejonu wynoszą ok. 70% ogólnej jego ilości. Pozostała ilość pochodzi z województw: konińskiego, kaliskiego, wrocławskiego, chełmskiego, opolskiego, radomskiego.

Zbiór chmielu przypada w naszym kraju między 10 sierpnia a 10 września. Okres ten jest krótki i dlatego prace związane ze zbiorem wymagają sprawnej organizacji i dużej umiejętności zbieraczy.

Terminowość zbioru ma duże znaczenie dla jakości chmielu, a przede wszystkim dla jego wartości goryczkowej.

Zbioru szyszek chmielowych dokonuje się w stadium tzw. dojrzałości technicznej, która następuje wcześniej, aniżeli pełna dojrzałość fizjologiczna. W okresie technicznej dojrzałości listki szyszek są zwarte i szczelnie zamknięte, co jest istotne dla utrzymania lupuliny wewnątrz szyszek. Szyszki mają barwę żółtozieloną lub złocistożółtą, są lepkie i silnie aromatyczne.

W okresie dojrzałości fizjologicznej szyszki są otwarte, wskutek czego lupulina wysypuje się i chmiel traci na wartości.

W chmielu niedojrzałym gruczoły lupulinowe nie są jeszcze dostatecznie wykształcone.